Voor de vissers zag de toekomst er niet goed uit. Ook op de korte termijn zouden ze nadelen van de afsluiting ondervinden, want het waterpeil van het IJsselmeer zou weldra omlaag gaan en de haven van Vollenhove dreigde daardoor onbereikbaar te worden. 
De overheid was de vissers evenwel ter wille. Er werd in 1933 een vaargeul gebaggerd vanaf de haven tot een eindje voorbij de Voorst. Verder werden de oude en de nieuwe haven uitgediept. Het karwei vergde veel meer tijd dan was voorzien. Met name de werkzaamheden in de vaargeul vielen tegen. Daar moesten namelijk nogal wat zwerfstenen worden opgeruimd. Verschillende werden meegenomen naar de wal. Zo liggen er onder meer enkele bij Oldruitenborgh, waaronder één heel grote, een stuk of wat bij de oude haven en een grote achter het voormalige raadhuis. Sommige waren zo zwaar dat ze niet omhoog konden worden gebracht. Daarom werden er diepe gaten naast dat soort stenen gebaggerd, waar ze werden ingerold. Begin september 1933, een jaar nadat ze een begin hadden gemaakt, konden de baggermensen met hun molen vertrekken. Hun taak zat erop.

De geul, toen 70 meter breed en 2 meter diep, werd in 1938 verder uitgediept tot 3.5 meter, over een breedte van 30 meter omdat hij al weer was dichtgeslibd. Bij dat uitbaggeren kwamen veel zwerfstenen naar boven. Vanwege de transportkosten werden die ter plaatse naar een dieper deel weggebaggerd. Een heel groot exemplaar werd op kosten van hotelhouder Barend van Velzen (voormalig restaurant Seidel) in 1942 naast de Zeekamer geplaatst. Dit feestelijk ingehaalde exemplaar werd later verkocht, en vervangen door een kleinere steen. Onder de steen staan de namen van de vinders.

Na het gereedkomen van de Noordoostpolder kreeg 'de geul', zoals hij overigens nog steeds door de Vollenhovenaren wordt genoemd, de naam: Vollenhover Kanaal. Aan de binnenkant van de dijk van de Noordoostpolder ligt een weg met een voor Vollenhove historische naam: de Repelweg.